Od Juno - Misja ,, Zdrada na widoku"

Minęły już dwa tygodnie odkąd dołączyłam do oddziału. Dwa tygodnie nudy, co prawda czasami ćwiczyłam w sali treningowej, albo coś.

Ale nie miałam żadnego zlecenia przez ten czas. Włóczyłam się korytarzami kryjówki. Fajnie tam było - tak mroczno. Towarzyszył mi mój wilk, Nux. Ktoś złapał mnie za nadgarstek, odwróciłam się.

- Jesteś prawie, że nie uchwytna, cały dzień cię szukam - podał mi kartkę - Masz zlecenie.

- Dzięki - mruknęłam. Poszedł sobie, a ja poszłam do głównego pomieszczenia, gdzie było więcej światła. Przeczytałam.

-Świetnie - mruknęłam i skierowałam się w stronę stajni mojego ojca.

Gdy już tam byłam kazałam służącej osiodłać mojego myszatego ogiera, Akkana. Wsiadłam na niego, Nux biegł za mną.

Jechałam przez las w stronę miasta w Re'Vermesch Pluvia, do Fabulae. Po dłuższym czasie jazda konna zaczęła mnie męczyć.

Zsiadłam z Akkana i pozwoliłam mu się napić wody ze strumienia. Byłam już w lasach Fabulae. Nad stawiałam uszu. Zamknęłam oczy.

Bicie serca mojego konia, wilka, ptaki, szum drzew - ale nie słyszałam Sarny. Czekałam. Byłam cierpliwa. Słońce już zachodziło.

Zostawiłam konia przywiązanego do drzewa i ruszyłam na łowy. Usłyszałam czyjś oddech. Wypuściłam w mrok strzałę, coś stanęło na gałąź, która pękła. Uśmiechnęłam się do siebie i zaczęłam ją gonić. Po kwadransie Sarna zaczęła dyszeć, ale biegła dalej potykając się o korzenie drzew. Zbliżałam się do niej i skoczyłam. Tak jak wilk atakujący sarnę - ja tak skoczyłam na Lilithien. Nie wycelowała sztyletem i tylko drasnęła mi policzek. Też chwyciłam swoje ostrza i zaczęłyśmy się nimi atakować.

- Kim jesteś, czego ode mnie chcesz? – wrzasnęła.

-Wilczyca chce głowę Sarny - odpowiedziałam i powaliłam ją. Znów zaczęła uciekać.

Wycelowałam w jej nogę strzałą, dalsze dzieła dokończył Nux.

Odcięłam jej łeb i schowałam do worka. Wróciłam do mojego konia i ruszyłam do miasta. Fabulae było nawet ładne nocą.

Weszłam do karczmy. Łeb i zwierzęta zostały na zewnątrz. Czułam po sobie spojrzenia. Usiadłam byle gdzie i zamówiłam jakiś trunek.

Było tam głośno i śmierdziało. Dosiadł się do mnie jakiś mężczyzna, był nawet przystojny.

- Co taka piękność robi w takiej dziurze, jak ta? - zapytał

- Szukam noclegu – odpowiedziałam.

- Ach tak? -Uśmiechnął się. Ja jednym łykiem wypiłam cały trunek.

- Dziwi cię to?

- Oczywiście, że nie - złapał za rękę i wyprowadził.

Usiadłam na jego łóżku. Rozpiął koszulę.

- Jesteś z klanu białych! - ustałam na równych nogach i wyjęłam sztylet

- Szybka jesteś - wyszczerzył białe zęby - Lilithien nie była taka szybka i ten mój szantażyk...

- Co? - zaczęło mi być gorąco, to on był wszystkiemu winien.

- Masz ubrudzone ręce - zauważył, opuściłam wzrok. Na palcach miałam krew Sarny. Przez tę chwilę nie uwagi, wytrącił mi sztylet.

- Kładź się - rozkazał przytykając ostrze do mojej szyi.

Zrobiłam to, co kazał i zajął się rozpinaniem mojego czarnego gorsetu. Miałam jeszcze jeden sztylet w bucie. Teraz tylko czekałam na odpowiedni moment. Nie mógł sobie poradzić z gorsetem więc go rozciął. Położyłam mu rękę na klatce piersiowej. Siedziałam obok niego.

Patrzył na mnie wyczekująco. Ręce położyłam przy jego barkach. Moje kolana dotykały dłonie. Pocałowałam go, wyciągnęłam sztylet.

i wbiłam mu go jakieś dwadzieścia razy w brzuch. Schowałam sztylety. Położyłam się obok trupa i zasnęłam.

Obudziłam się późnym rankiem. Jego krew miałam na ubraniu i włosach. Musiał nieźle się wykrwawić w nocy. Nie miałam nic na przebranie.

Zarzuciłam czarny płaszcz na ramiona i wyszłam.

Nad ranem kolejnego dnia byłam już w kryjówce i oddałam łeb Sarny dowódcy.

Każdy się na mnie gapił, na moje pokrwawione ubranie.

- Widzę, że udane polowanie - rzucił ktoś za mną.

- Owszem, udane - odpowiedziałam z lekkim uśmiechem.