Od Mishelle- Początek

Był środek nocy. Zbliżała się 24, a ja wciąż siedziałam ukryta między gałęziami drzew. Czekałam tylko na swój cel. Mężczyzna o imieniu Dymitr. Blaid kazał mi go zabić. Byłam tu zaledwie drugi dzień, a on wciąż mnie sprawdzał. Zniesmaczona zobaczyłam wysokiego mężczyznę, który był moim celem. Ukrywał się przez długi okres abyśmy go nie złapali. Był jednym z Białych. Blaid podobno przesłuchiwał go, ale Dymitr mu uciekł. Teraz to ja miałam go wytropić i po prostu zgładzić: szybko, skutecznie i bez światków. Gdy mężczyzna znalazł się pode mną zeskoczyłam zgrabnie z drzewa prosto na swój cel. Nim on jednak zdążył jakkolwiek zareagować opadł bezwładnie na ziemię. Wysunęłam z pochwy swój nóż i podcięłam mu gardło.

Przewróciłam go na plecy i przeszukałam. Nic jednak nie znalazłam ciekawego oprócz tego wisiorka:

Uniosłam kąciki ust i przyjrzałam się dokładnie ozdobie. Z tyłu widniał napis 'Semper fortis'

- Zawsze silni - wymamrotałam pod nosem tłumacząc sobie wygrawerowany napis. Założyłam wisiorek, który ułożył mi się zgrabnie między piersiami. Wytarłam ostrze w jego koszulę i schowałam je do pochwy. Wspięłam się na drzewo, gdzie miałam prowizoryczny plecak, a w nim linę. Przywiązałam ją do najwyższej gałęzi. Jedną końcówkę przerzuciłam po jednej stronie, a druga została przywiązana. Powoli zeszłam z drzewa i liną oplotłam jego talię. Wspięłam się na powrót na drzewo i złapałam za drugi koniec sznura i zeskoczyłam z gałęzi prosto na ziemię. Martwe ciało znalazło się niemal na czubku drzewa, a ja obwiązałam linę wokół najniższej gałęzi. Wiedziałam, że nazajutrz nie zostanie śladu po zwłokach, nie licząc kości, paznokci, zębów i ciuchów - jedynych rzeczy, które nie zjadając ptaki padlinożercy. Gdy byłam już pewna, że wszystko 'sprzątnęłam', zarzuciłam sobie plecak na jedno ramię i ruszyłam w stronę naszych koszar.

[...] Weszłam do kamiennej budowli, która była siedzibą oddziału i stanęłam między trzema korytarzami odbiegającymi w trzy różne strony. Pamiętałam jedynie, że po środku są nasze sypialnie, a na końcu po lewej stronie sale treningowe. Ruszyłam najpierw pierwszym korytarzem skręcając w prawo, gdzie w końcu znalazłam pokój kapitana.

- Cicha... - zaczął.

Skłoniłam się lekko. Raczej dla ironii niż szacunku.

- Zabiłaś?

- Nie pierwszy i nie ostatni raz.

- Skąd mam pewność, że to zrobiłaś? - spytał spokojnie.

- Jeśli mi nie wierzysz to się pośpiesz. Zdążysz zobaczyć jego, jeszcze, niezmasakrowane zwłoki. - Powiedziałam ze stoickim spokojem.

Mężczyzna skinął tylko twierdząco głową i przyjrzał mi się uważnie.

- Dlaczego chciałaś do nas dołączyć?

- A dlaczego nie? Jest w końcu tutaj mój braciszek.

- Opowiadał mi o tobie. Wolisz działać w pojedynkę.

- Ale już dosyć zarobiłam na zleceniach morderstw i dosyć koczowniczego trybu życia. Czas się ustatkować.

- Chcesz znaleźć partnera? - spytał zaskoczony.

Spojrzałam na niego kpiąco.

- Nie ta bajka, ale marzyć sobie można, co nie?

- Klucze do twojego pokoju - powiedział, kompletnie ignorując to, co powiedziałam i rzucił mi skromny mały kluczyk.

- Dzięki. - mruknęłam i skierowałam się w stronę drzwi.

- Czuj się jak u siebie w domu.

Zatrzymałam się po tych słowach tuż przy drzwiach i odwróciłam głowę, aby na niego spojrzeć.

- Czy to ma być powitanie?

- Traktuj to sobie jak chcesz - przyznał z kamienną twarzą.

I tak wiedziałam, że się cieszył. Wyszłam z jego pokoju i ruszyłam, aby odnaleźć swój pokój. Wiedziałam, że nikt mnie tu nie przyjmie zbyt miło. Jako jedyna mordowałam dla pieniędzy przed ponad 10 lat. Weszłam do swojego pokoju i rzuciłam plecak na łóżko. Otworzyłam go i zaczęłam wypakowywać swoje rzeczy na nie, gdy ktoś wszedł do pokoju.

- Wyjazd. Nie widać, że zajęte ? - burknęłam, zbyt zajęta układaniem rzeczy.

- Też Cię miło widzieć - zakpił.

Odwróciłam się i spojrzałam prosto na swojego brata.

- Po tylu latach zdziwiłabym się innej reakcji - przyznałam rozbawiona.

- Nie marudź. Dostosujesz się.

- Wątpię. Wiele osób słyszało o tej 'Słynnej Morderczyni za pieniądze' - prychnąłem niemal jak kobra z jadem.

- Więc może będą tym bardziej na Ciebie uważać? - podsunął.

- Oby. - wymamrotałam.

Przebrałam się, ale nóż w pochwie i nowy wisiorek zostawiłam na sobie. Bez broni nigdy się nigdzie nie wybierałam - to była moja zasada. Pamiętałam doskonale jak niemal umierałam z wycieńczenia po ataku zwierzęcia. Ruszyliśmy razem do sali treningowej, gdzie była masa ludzi. Zaczęłam walczyć ze swoim bratem. Jednak szybko zrezygnował, gdy padł na ziemię kilkanaście razy w ciągu zaledwie jednego kwartału. Ulotnił się pośpiesznie, a ja po prostu chwilę po nim wyszłam. Ruszyłam w stronę dużej polany, która znajdowała się w środku lasu. Obok niej przepływał rwący potoczek obsypany kamieniami po obu stronach. Ściągnęłam buty wraz ze skarpetkami i podwinęłam nogawki od spodni. Weszłam do niego zrzucając z siebie skórzaną kurtkę. Odłożyłam także swoją torbę i weszłam głębiej do wody, na sam środek potoku. Odetchnęłam głęboko i spojrzałam na wodę. Pochyliłam się i dotknęłam delikatnie palcem tafli wody, która po chwili przemieniła się w lód oplatając także moje nogi i po metrze wokół mnie. Przesunęłam wzdłuż lodu palcem, a ten rozpłynąć się ponownie chlapiąc na mnie wodą. Po chwili jednak poczułam na sobie czyjeś spojrzenie. Uniosłam wzrok. Przyglądał mi się badawczo jakiś mężczyzna oparty o drzewo oddalone ode mnie o kilka metrów.

- Nie jestem wymarłym gatunkiem tylko kobietą. Nie musisz się na mnie tak patrzeć - wymamrotałam pod nosem.

( Narhael? )