Od Rais

Właśnie się obudziłam. Przetarłam senne oczy, rozejrzałam się po pomieszczeniu. Lekko ułożyłam włosy, przecież i tak nikt nie powinien mnie widzieć, więc nie mam takiej potrzeby. Założyłam buty, które leżały na podłodze przy drzwiach. Jeszcze raz rozejrzałam się po pomieszczeniu i wyszłam z niego. Powoli przechodziłam z pokoju do pokoju szukając dziewczyn, Pryzmy i Rajcy. Po jakimś czasie wreszcie doszłam do jakiegoś pokoju, którego nie znałam. Na suficie przy ścianie zobaczyłam właz. Pod nim Pryzma wspinała się po drabince.

-Gdzie idziesz? - spytałam obojętnym głosem.

-Czas coś zjeść - powiedziała trochę smutna.

-Mogę iść z tobą? - Podniosłam trochę kąciki ust.

-Pewnie, tylko się nie zgub.

Pryzma otworzyła właz i wysunęła na powierzchnię najpierw samą głowę, aby rozejrzeć się dookoła, a potem sama wyszła. Pokazała mi gestem, abym też wyszła. Ruszyłam w stronę drabinki i po chwili już zamykałam za sobą właz. Stałyśmy w jakimś opuszczonym budynku. To była istna ruina, większość ścian zawalonych, podłoga trzaskała pod naszymi krokami, a sufit sypał się, powoli, ale jednak sypał. Pryzma podała mi płaszcz, który leżał pod ścianą. Założyłam go. Nie było mnie praktycznie w ogóle widać. Tylko moja opalona twarz wystającą spod kaptura. Dała mi znak i wyszłyśmy. Unikając wzroku innych wdrapałyśmy się na dach budynku na przeciwko. Spojrzałam ostrożnie w dół. Cała ulica była zapchana ludźmi. Większość z nich stała w ogromnych kolejkach do stoisk, inni za to popijali piwo przed drzwiami innych domów, a pozostali po prostu włóczyli się po ulicach chwiejąc się z prawa na lewo. Zaczekałyśmy chwilę. Wszyscy ludzie byli zajęci sobą. Szybko przeskoczyłyśmy z jednego dachu na drugi. Byłyśmy nad celem. U podnóża budynku stało małe stoisko z chlebem, owocami i rybami.

-Zejdę na sam dół i podbiorę jeden bochenek chleba. Zaczną mnie gonić i w tym czasie ty weźmiesz jeszcze jeden - powiedziała Pryzma śledząc wzrokiem sprzedawcę.

Kiwnęłam głową, że zrozumiałam. Pryzma zeskoczyła z jednego dachu na drugi, niższy, z tego znów na jeszcze niższy, aż w końcu znalazła się na końcu ciemnej alejki. Trzymając się cienia poszła w kierunku stoiska. Szybko i niepostrzeżenie zwinęła jeden bochenek. Wtedy też zeskoczyłam na dół. Spadłam na płócienny daszek straganu. Pod moim ciężarem zaczął się chwiać, ale się nie przewrócił. Małym skokiem zeskoczyłam z niego i wzięłam dwa bochenki. Wszyscy ludzie zaczęli się na mnie gapić. Na szczęście miałam płaszcz. Szybko pobiegłam na jakąś alejkę, a za mną trzej mężczyźni. Pewnie chcieli mnie pobić na kradzież. Kiedy pobiegłam za zakręt szybko i stałam się cieniem. Skołowani mężczyźni nie wiedzieli gdzie jestem i zrezygnowali z szukania. Wślizgnęłam się do włazu, z którego wyszłam i byłam w tamtym pomieszczeniu. Pryzma już tam na mnie czekała, a obok niej Racja. Oddałam jeden bochenek Rajcy. Razem poszłyśmy do pomieszczenia z kominkiem i usiadłyśmy przy rozpalonym ogniu jedząc nasz obiad.

<Tonila?>